جام جهانی امسال عجایبش از دوره های قبل در حذف و پیش بینی ها بیشتر بود. یکی از تیم ها ایران بود. ما دوره قبل با سه بازی خوب ولی یک امتیاز حذف شدیم و از بازی خوب در دو بازی اول بخصوص خوشحال. امسال نیز همینطور با 3 امتیاز تصادفی و یک امتیاز از پرتغال بازهم حذف شدیم و بازهم خوشحال. بهترین دفاع و بدترین خط حمله در میان 32 تیم کارنامه دیگر بود. اما کشورهای دیگر مانند کره جنوبی که با سه امتیاز ارزشمند حذف شدند ولی با تخم مرغ استقبال شدند. این یعنی نارضایتی مردم از فوتبال تیمشان. برای کشورهای دیگر هم بعضا این اتفاق افتاد.
وقتی خوشحال باشیم از وضعی که هستیم تا صد سال دیگر هم صعود نخواهیم کرد و برخی از این وضعیت سو استفاده خوبی خواهند کرد که رضایت ما را در حدی پایین نگه دارند و خودشان را بزرگ. در ورزشهایی مانند کشتی و سالهای اخیر در والیبال انتظار جهانی داریم و اگر نشود ناراحت و انتقاد همراهش خواهد بود. اما در فوتبال به نظرم تبلیغ وسیع رضایت پایین را نگه داشته و پیش بینی در جام جهانی آینده نیز همین خواهد بود.
البته به وضعیت تیم و عدم اماده بودن و .... کاری ندارم و انتقادی هم به مربی یا بازیکنان و ... ندارم. مساله ای که فقط فکر من را مشغول کرده است این است که نه در جام ملتها موفق بودیم و نه در جام جهانی دور قبل و الان ولی خوشحال از خروجی که نصیبمان شد و این خطرناک است.