اوج قدرت علمی

کشور ما چند بار در طول تاریخ مرجع علمی دنیا بوده. قرن 3 و 4 اوج قدرت علمی ما در جهان بوده است. بعد از آن زمان افول علم را داشتیم و در زمان حمله مغول ها دوباره اوج می گیرد. بزرگترین دانشمندان ما در رشته های مختلف در این زمان ها بوده اند. از شعر که سعدی و حافظ، خواجه نصیر و .... در زمینه های دیگر. 200 سال گذشته را هم نگاه کنیم اواخر قاجار بهترین زمان ما بوده است. عرفای بزرگ، فیلسوف های بزرگ و ... در این زمان بوده اند. اولش فکر می کردم چون مردم اختیار تام داشته اند این شده. زمان مغول و اواخر قاجار در 200 سال اخیر بی برنامه ترین زمان حکومت داری بوده است. برای همین برنامه ریزی برای مردم نداشته اند. اما شاید از دید دیگر نیز بتوان این مساله را مورد توجه قرار داد. 

اگر افرادی که می توانند کاری کنند، احساس خطر کنند، کاری می کنند که ماندگار می شود. فردوسی برای از بین رفتن فارسی این احساس را کرد و شاهنامه اش شاهنامه شد، در حوزه دین علما احساس خطر کردند و نتیجه اش مشخص شد. همین چند سال پیش در زمینه هسته ای نتیجه اش مشخص است. 

شاید دلیل دوم منطقی تر باشد که احساس نیاز در ما بوجود بیاید که باید کاری کنیم وگرنه همان مصرف کننده خواهیم بود که الان کمی هستیم. اینکه چطور این احساس باید بوجود آید و احساس را ایجاد کرد برای خود و دیگران مساله مهمی است.